Historia piercingu

Ozdabianie ciała kolczykami, podobnie jak tatuowanie, ma bardzo długą historię. W starożytnym Egipcie, Grecji czy Rzymie, wszędzie widać ślady piercingu. Kolczyki miały wtedy oczywiście głębsze znaczenie niż dzisiaj; świadczyły o przynależności i statusie człowieka, nawiązywały do religii.

W Egipcie przebijać pępek mogli tylko członkowie rodziny Faraona. Pokazywali tym swoją wyższość nad zwykłymi ludźmi. Wyżsi rangą kapłani oraz szamani przekłuwali język, by móc komunikować się z bogiem. Starożytni wojownicy poprzez przebity sutek pokazywali męstwo i odwagę wobec wroga. Jest też druga strona. Kolczykami oznaczano więźniów, przestępców oraz naznaczano szpiegów. Narzędzia, których wtedy używano, były dość prymitywne, zazwyczaj używano do tego kości lub drewna.

W czasach elżbietańskich piercing propagowali żeglarze. Kolejna moda na kolczykowanie to czasy wiktoriańskie. Bardzo modne stało się wówczas przekłuwanie sutków i genitaliów. Było to bardzo popularne wśród arystokracji i nawet członków rodziny królewskiej.

We współczesnych czasach, moda na piercing zaczęła się w latach 70 XX wieku w Los Angeles. Powstały pierwsze sklepy i fabryki biżuterii do piercingu. Na początku, kolczykowanie zarezerwowane było dla subkultur punkowych. Z czasem, coraz delikatniejsze ozdabianie, zaczęło być praktykowane przez cały przekrój społeczeństwa.