Tatuaż rytualny

Tatuaż, jak wiele innych sposobów ozdabiania ciała, stracił nieco ze swojego wymiaru tabu. Stał się dziś pozbawionym niemal znaczenia, a jedynie modnym, elementem ozdobnym. Jednak dawniej tak nie było.

W wielu kulturach przed wiekami tatuaże miały znaczenie rytualne. Tatuaż znały już ludy pierwotne, w starożytności stanowiły oznaczenie pozycji w hierarchii społecznej, pamiątkę znaczącego wydarzenia. Wykonywano je również podczas obrzędów religijnych. Słowo „tatuaż” pochodzi od fonetycznego zapisu samoańskiego wyrazu tatau, które określało charakterystyczne ozdoby na skórze wojowników z Polinezji. Co ciekawe, aby zdobyć prawo do wykonania tatuażu, wojownik musiał sprawdzić się w walce i zdobyć głowę przeciwnika. Maorysi znani są z tatuaży twarzy, zwanych moko. Tatuaże rdzennych mieszkańców Ameryki i Pacyfiku miały odpędzać choroby, złe duch, przerażać przeciwników. Stanowiły ochronę przed światem bogów, duchów i ludzi. Oznaczały kolejne stopnie życiowej dojrzałości, inicjacji, pokonanych przeciwników, pozycję w plemieniu.

Na Dalekim Wschodzie tatuaż ma przebogatą tradycję.

Tam powstają i powstawały prawdziwe arcydzieła, chociaż najpiękniejsze z nich zdobią ciała członków mafii japońskiej Yakuza lub chińskich triad. W tym świecie tatuaż świadczy o pozycji w strukturach mafii i przynależności do danej grupy. Japońskie tatuaże tworzą na całym ciele jednolitą kompozycję, którą można oglądać jak obraz. Zajmują bardzo duże powierzchnie ciała.

Tatuaże były powszechnie znane w starożytnym świecie.

Stanowiły dowód przynależności do konkretnej kasty, grupy, czy plemienia. Już Juliusz Cezar pisał o tatuażach celtyckich, natomiast tatuaże wikińskie opisał w Średniowieczu muzułmanin Ahmad ibn Fadlan. W Egipcie odnaleziono natomiast mumię wytatuowanej kapłanki, liczącą ponad 4 tysiące lat. Tatuaże Wikingów przedstawiały zielone drzewa, które ciągnęły się od palców aż do ramion. O wymowie tatuaży celtyckich można przeczytać wiele.

Tatuażu starożytni używali też do oznaczania szpiegów (Grecja) oraz niewolników i kryminalistów (Rzym). W Japonii tatuowano przestępców w sposób umożliwiający identyfikację oraz czas i miejsce przestępstwa. Taką informację skazany nosił na przedramieniu, co uniemożliwiało mu powrót do normalnego życia.

Ze względu na swoje znaczenie rytualne w religiach pogańskich, Biblia zakazywała tego sposobu ozdabiania ciała.

Teksty zakazujące tatuowania znajdziemy w Księdze Kapłańskiej 19, 28, w Apokalipsie św. Jana 14,9-11. Biblia zakazuje również umieszczania na ciele symboli i podobizn szatana. Równocześnie we wczesnych czasach chrześcijańskich oraz w średniowieczu, pierwsi chrześcijanie tatuowali sobie rybę, która jest symbolem ich wiary. Wielu chrześcijan tatuowało sobie krzyż, rycerze krzyżowi często mieli wytatuowany krzyż na czole, również tego typu znak posiadali chrześcijanie mieszkający w pobliżu większych skupisk ludności islamskiej, co miało zapobiegać pokusie dotyczącej zmiany wyznania i religii. Również Koptowie oznaczali się tatuażami w kształcie krzyża. Później, chrześcijanie, kierując się wspomnianymi wyżej zapisami w Biblii, przestali się tatuować, przyjmując przekonanie, że tatuowanie to profanacja boskiego wizerunku, naruszenie nienaruszalnych biblijnych zasad. Ostatecznie tatuaż w chrześcijańskiej Europie został zakazany.

Przestępcy, marynarze i kobiety lekkich obyczajów.

W Europie i Ameryce przez setki lat tatuaże były charakterystyczne dla marynarzy, przestępców i prostytutek, co zmienił dopiero James Cook, który przywiózł ideę oraz „żywe obrazy” z Antypodów. Wówczas, w XVIII wieku tatuaż stał się modny w wyższych sferach i wśród osób, które mogły sobie pozwolić na tę drogą i, jakże, ekscentryczną ozdobę ciała.

Dziś, tatuaż to głównie ozdoba ciała. Decyzja o jego zrobieniu, mimo, że może być podjęta tylko po uzyskaniu pełnoletniości, często nie jest dogłębnie przemyślana, bywa podejmowana pod wpływem emocji, albo z chęci naśladowania rówieśników czy gwiazd i idoli. Trzeba jednak pamiętać, że to decyzja na całe życie, i wybrany dziś pod wpływem chwili obrazek czy napis, zostanie z nami do końca życia.

Autor artykułu: Artykuł został przygotowany przez internetowy sklep meblowy Ogrodolandia. Sklep oferuje min. szeroki wybór mebli ogrodowych (http://ogrodolandia.pl/meble-ogrodowe), pergoli, donic ogrodowych i architektury ogrodowej.